منا ومنیت ما

خدایا

این انسان چیست؟

گاهی چنان مغرور و متکبر و خودخواه و جاهل می شود که  مانند آن وهابی ،وقتی می بیند هم نوعش ،در منای مقدس ، در زیر فشار و گرمای شدید ، در حال جان دادن است و کمک می خواهد ، خیلی راحت از کنارش می گذرد و به فریاد های العطشش توجه نمی کند. او خیلی راحت و بی خیال است چون این فقط خودش است که برای خودش مهم است

و گاهی چنان متواضع و مخلص و عاشق و عاقل می شود که مانند امام حسین (ع)  ، از همه زندگی و زن و فرزندش در راه رضای خدا و سعادت مردم می گذرد و همه را درمدت یک نیم روز عاشورا و در کربلا ، خالصانه تقدیم حق می کند. او به جایی رسیده که دیگرخود را نمی بیند. اوعاشق و دلسوز انسانها شده است.

الان میفهمم چگونه می شود در کربلا بود و به حسین (ع)  کمک نکرد. الان میفهمم چگونه می شود در کربلا بود و دید که فرزندان حسین العطش می گویند و حتی به آنها کمی آب هم نداد . الان میفهمم چگونه می شود درغروب کربلا بود و اجساد مطهر را همانجا رها کرد و رفت. الان میفهمم که انسان چقدر می تواند خودخواه شود ...

خدایا ما را از خودخواهی و منیت در امان بدار...

منیت و خودخواهی ، هیچ نام و نشانی نمی شناسد. چه ابلیس باشی که مقرب خدا بود چه قوم بنی اسرائیل باشی که قوم برگزیده خدا بود. چه یارغار پیامبر باشی یا سیف الاسلام یا خال المومنین، چه خادم الحرمین باشی یا مرجع تقلید ، چه مجاهد باشی یا پاسدار، چه انقلابی باشی یا جانباز ، چه یار نزدیک امام باشی یا بهترین سیاستمدار...  

تکبر، حربه آخر شیطان است. و تنها راه رهای ازآن اخلاص است. خوشا به حال شهدایی که راه امام حسین (ع) را رفتند و بدا به حال متکبرینی که راه شیطان را رفتند.

خدایا مارا حسینی نگه دار و حسینی بمیران...