انسان شناسی هنر بزرگی است

ظاهر همه انسانها مانند هم است .اما باطن هایی بس مختلف دارند. و این موجب ایجاد تفاوت های بزرگی در انسانها می گردد. اما حیف که مخفی است. برای مثال:

1-مردم مدینه درزمان بعد از پیامبر گمان می کردند امام علی (ع) هم انسانی است مثل سایرعلمای خودشان. شاید کمی شجاع تر و ادیب تر. لذا شخصی به ظاهر با تجربه تر توانست حق امام را غصب کند. اگرآن مردم الان زنده شوند و به آنها بگویی چرا ارزش امامشان را نفهمیدند؟ به تو می گویند اگر تو هم بودی مثل همه ما نمیفهمیدی و امامت را تنها میگذاشتی! الان است که همه علی علی می کنند. آن موقع که از این خبر ها نبود!

2-مردم کوفه درزمان امام حسین (ع) هم گمان می کردند ایشان انسانی است مثل سایرعلمای خودشان. با این تفاوت که نوه پیامبرشان است. لذا وقتی تهدید ابن زیاد را شنیدند فورا تغییر موضع داده و امام را تنها گذاشتند. اگرآن مردم الان زنده شوند و به آنها بگویی چرا ارزش امامشان را نفهمیدند؟ به تو می گویند اگر تو هم بودی مثل همه ما نمیفهمیدی و امامت را تنها میگذاشتی! الان است که همه حسین حسین می کنند. آن موقع که از این خبر ها نبود!

3-برخی مردم ایران ممکن است الان فکر کنند سید علی خامنه ای هم انسانی است مثل بقیه علمای خودشان. مثلا کمی سیاستمدار تر. لذا شاید برایشان فرقی نکند او رهبر باشد یا فلان آیت الله. اگر به آنها بگویی چرا ارزش رهبرشان را نمی فهمند به توچه می گویند ...؟

اما برای من آقا با بقیه خیلی فرق می کند. گاهی بعد از عمیق شدن در سخنان آقا ، آنچنان دچار حیرت می شوم که فکر می کنم اگر همه دنیا را بگردم رهبری به این عظمت پیدا نمی کنم . این سخنان دقیق و تیزبینانه حتما از یک انسان معمولی بر نمی آید. در این حال ناگهان می ترسم که نکند سید علی هم مانند اجداد مظلومش در زمان خودش فهمیده نشود و غریب بماند...

انسان شناسی هنر بزرگی است. بشر با نشناختن انسان های مهم، آن هم در زمان خودش، چه فرصت های طلایی ای را سوزانده است.

پی نوشت:

یاد امر رهبرم در انتخابات سال92 افتادم. وقتی گفت به کسی رای دهید که نقاط قوت رئیس جمهور فعلی را داشته باشد منهای نقاط ضعفش. و من اصلا به بررسی نقاط منفی نرسیدم چون هرچه گشتم نتوانستم کسی را بیابم که حداقل کمی از نقاط مثبت رئیس جمهور محبوبم را داشته باشد.